“ಅವಳ ಮೌನ, ಅವಳ ನಗು, ಅವಳ ತಾಳ್ಮೆ—ಇವೆಲ್ಲವೂ ಕಾಲದ ಕವಚವಾಗಿವೆ. ಅತ್ತೆಗಾದ ಸೊಸೆ, ಇಂದಿಗೂ ಉತ್ತರ ಹುಡುಕುತ್ತಿರುವಳು.”
ಅವಳು ಅಡುಗೆಮನೆಯ ಬಾಗಿಲ ಬಳಿ ನಿಂತಿದ್ದಳು. ನೋಡಲು ಮಾತ್ರ. ಹೇಳಲು ಏನೂ ಇರಲಿಲ್ಲ.
ಅವಳ ಸೊಸೆ ಅಡುಗೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು — ನಿಶಬ್ದವಾಗಿ, ನಿಶ್ಚಿತವಾಗಿ. ಕೈಚಲನೆಗಳಲ್ಲಿ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ, ಬೆಂಕಿಯ ಮೇಲೆ ಪಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ನೃತ್ಯಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಹಸಿವಿನ ಸುಗಂಧ.
ಆ ಪಾತ್ರೆ…
ಅವಳ ಅಮ್ಮನ ಕಾಲದಿಂದ ಬಂದದ್ದು.
ಅವಳ ಕೈ ತಾಗಿತ್ತು. ಈಗ ಸೊಸೆಯದು.
ಮೂರು ತಲೆಮಾರಿನ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳ ಸ್ಪರ್ಶವಿರುವ ಪಾತ್ರೆ.
ಅದನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ಅವಳಿಗೆ ತಾನೇ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಳು — ಹದಿಹರೆಯದ, ಹೆದರುವ, ತಾನು ಅತ್ತೆಯಾಗುವೆ ಎಂಬ ಭಯವಿದ್ದ ಸೊಸೆ.
ಇಂದು, ಅವಳು ಅತ್ತೆ.
ಅವಳನ್ನು ಯಾರೂ ಕೇಳುವುದಿಲ್ಲ. ಅವಳ ಸಲಹೆ ಬೇಕಾಗುವುದಿಲ್ಲ.
ಆದರೂ, ಅವಳು ನಿಂತಿದ್ದಾಳೆ. ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ.
ಅವಳ ಸೊಸೆ ಅಡುಗೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ.
ಅವಳ ಅಡುಗೆಮನೆ, ಅವಳ ಪಾತ್ರೆ, ಅವಳ ನೆನಪುಗಳು — ಎಲ್ಲವೂ ಇವಳ ಕೈಯಲ್ಲಿ.
ಅವಳ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಎರಡು ಭಾವನೆಗಳು ಹೊಮ್ಮುತ್ತವೆ:
"ಅವಳು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ" ಎಂಬ ಹೆಮ್ಮೆ.
"ನಾನು ಬೇಕಾಗಿಲ್ಲವೋ?" ಎಂಬ ಮೌನದ ನೋವು.
ಅವಳ ಮೊಮ್ಮಗಳು ಓಡುತ್ತಾ ಕೇಳುತ್ತಾಳೆ:
“ಅಜ್ಜಿ, ನೀನು ಇವತ್ತೂ ಅಡುಗೆ ಮಾಡ್ತಿಯಾ?”
ಅವಳು ನಗುತ್ತಾಳೆ.
“ಅವಳು ಮಾಡ್ತಿದ್ದಾಳೆ. ನಾನು ನೋಡ್ತಿದ್ದೇನೆ.”
ಆ ನಗೆಯಲ್ಲಿ ಮೌನವಿದೆ.
ಆ ಮೌನದಲ್ಲಿ ಪ್ರಶ್ನೆಯಿದೆ.
ಆ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರ ಇಲ್ಲ.
ಅತ್ತೆಯಾದ ಸೊಸೆ, ಇಂದಿಗೂ ಉತ್ತರ ಹುಡುಕುತ್ತಿರುವಳು…
🌸 ಬಿಂಬ: ಕಾಲದ ಪಾತ್ರೆ
ಒಂದು ಹಳೆಯ ಪಾತ್ರೆ — ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಚಿಪ್ಪು, ತಳದಲ್ಲಿ ಬೆಂಕಿಯ ಕಪ್ಪು.
ಅದರ ಮೇಲೆ ಮೂರು ಹೆಸರಗಳು:
ಅಮ್ಮ, ಅತ್ತೆ, ಸೊಸೆ
ಅದು ಕೇವಲ ಪಾತ್ರೆ ಅಲ್ಲ. ಅದು ಕಾಲದ ಕವಚ.
ಅದು ಮೌನದ ಸಾಕ್ಷಿ.
Comments
Post a Comment